Sinds een jaar is presentator Martijn Krabbé (56) ziek. Ernstig ziek. Eerder wilde hij er weinig over kwijt, nu is hij eraan toe om zich te laten interviewen. Maar alleen als zijn dochter Michelle (20) naast hem mag zitten.
Hieronder lees je een stuk uit dit interview. Het volledige gesprek dat Antoinnette Scheulderman met Martijn en Michelle had, lees je deze maand in LINDA.magazine of online via LINDA.premium.
Diagnose
Het begon eind januari 2024, toen jij en je vrouw Deborah op vakantie waren in Thailand.
“Ik had al een maand dagelijks last van knallende koppijn, maar er gingen geen alarmbellen af. Ik dacht dat ik gewoon overwerkt was, te veel stress had gehad. Dus ‘even lekker op vakantie en dan gaat het wel weer over’. Maar in Thailand kon ik na een paar dagen ineens niet meer praten. Ik werd meteen naar het ziekenhuis in Ko Samui gebracht. Ze legden me in een ambulance, wat ik nog vrij overdreven vond. In het ziekenhuis bleek dat ik een hersenbloeding had gehad, waardoor ik niet meer kon praten. Nog steeds gaat me dat soms lastig af. Ik ben altijd goed geweest met taal, maar moet nu regelmatig naar woorden zoeken, heel vermoeiend.”
Michelle, hoe hoorde jij dat het niet goed ging met je vader?
Michelle: “Het was me wel opgevallen dat ik weinig van papa hoorde, terwijl hij normaal gesproken juist vaak berichtjes en foto’s stuurt. Toen belde Deborah, om over de hersenbloeding te vertellen. En dat ze tien dagen langer in Thailand moesten blijven, totdat papa fit to fly zou zijn. Ik woon in Maastricht, maar ben naar Amsterdam gegaan om mijn zusje Jasmijn en broertje Achilles te helpen in huis.”
Martijn: “Je nam meteen je verantwoordelijkheid, zo lief.”
Uitzaaiingen
Michelle: “Deborah had gezegd dat we ons niet te veel zorgen moesten maken, maar intussen hoorde ik dat haar stem anders klonk dan normaal. Trillerig. Terwijl Deborah het type is van ‘niet piepen’. Als je je been breekt, zou zij nog zeggen: ‘Pleister erop en het komt wel goed.’”
Martijn: “Nog geen 24 uur nadat ik ineens niet meer kon praten, kregen we de diagnose. De hersenbloeding kwam voort uit de uitzaaiing die ik in mijn hoofd heb, afkomstig van mijn rechter longkwab. Oftewel: ik had gewoon full scale kanker. Uitgezaaide longkanker, in het laatste stadium. Maar ik kon nog steeds niet praten, verkeerde in een soort shock en werd meteen naar de ic gebracht. Terwijl Deborah intussen helemaal alleen in een vreselijk hotel zat, waar ze de hele nacht heeft gehuild, met haar moeder aan de telefoon. En ik had níéts in de gaten.”
Michelle: “Deborah kreeg de scans te zien. Waar overal meteen plekjes begonnen op te lichten. Píng, píng, píng.”
Martijn: “Ik heb die nooit willen bekijken. Nog steeds niet. Ik wil het gewoon niet zien.”
‘Ik heb ook veel geluk gehad’
Dus dan ben je in een vreemd land, heel ver van je familie en krijg je zo’n heftige diagnose.
Martijn: “Deborah heeft al die tijd mooi weer moeten spelen, omdat ik dit natuurlijk niet via de telefoon aan mijn kinderen wilde vertellen. In Nederland lag ik vervolgens nog drie dagen in het ziekenhuis, om alle tests opnieuw te doen. Daar werd de diagnose bevestigd. Pas daarna zijn we met z’n allen aan deze tafel gaan zitten. Bickel, Michelle, Jasmijn, Achilles, Deborah en ik. Dat was een heel moeilijk moment.”
Michelle: “Ik weet nog dat Jasmijn zei ‘Jeetje, een hersenbloeding, wat heftig. Maar het had ook nog zo veel erger kunnen zijn.’ Waarop jij antwoordde: ‘Nou, het had niet veel erger kunnen zijn, want ik heb uitgezaaide longkanker, in stadium vier.’”
Martijn: “We huilden allemaal, maar daarna zeiden jullie: we gaan pas piepen als het zover is. En genieten van de tijd die er nog overblijft. Dat vond ik heel moedig. En het klinkt misschien gek, maar ik heb óók veel geluk gehad. De hersentumor concentreert zich op één plek, zodat de bestraling alleen daar plaats hoefde te vinden. De arts vertelde dat een patiënt met deze vorm van kanker vijftig procent kans heeft om de eerste paar maanden te overleven. Dus ik zei: I’m a really lucky guy, wat hebben we nog meer dat goed is? Nou, de immunotherapie die ik krijg, slaat enorm aan. De kanker in mijn rechterlong, die zich vrij uitgebreid manifesteerde, houdt zich koest. En door de behandelingen zijn er zelfs al plekjes aan het verdwijnen. Maar ja: het is niet meer te genezen. Dat is natuurlijk heel jammer. En toch is er veel om heel blij mee te zijn.”
Wat dan?
“Ik zie dit afgelopen jaar als een buitenkans, omdat mijn leven zo is veranderd. Ik heb mezelf opnieuw leren kennen. En ik blijk heel andere dingen belangrijk te vinden dan ik ooit had vermoed.”
Meer informatie
Naast het delen van zijn persoonlijke verhaal vindt Martijn het belangrijk om te benadrukken hoe belangrijk wetenschappelijk onderzoek is in de zoektocht naar betere kankerbehandelingen. Daarom sprak LINDA.nl ook de longarts en casemanager uit zijn persoonlijke zorgteam. Zij leggen uit hoe Martijns type behandeling precies werkt en hoe dat verschilt van bijvoorbeeld chemotherapie. Ook prof. dr. John Haanen komt aan het woord, een pionier in de wereld van immunotherapie. Hij vertelt waarom wetenschappelijk onderzoek zo onmisbaar is. Hier lees je meer.
