Sam Hagens was ervan overtuigd: Sophie Frankenmolen moest wel de Mol zijn. En zo waren er ook flink wat fans die in de loop van het seizoen de journalist wel erg gingen verdenken. Zaterdagavond kwam daar in één klap een einde aan toen dat gevreesde rode scherm voor het laatst dit seizoen te zien was.
“Het is natuurlijk wel echt hard om af te vallen voor de finale. Maar ik heb alles, bijna alles, meegemaakt en alle facetten van strategie en het spel kunnen doen. Ik had helemaal niet verwacht dat ik zo ver zou komen. Ik had supergraag naar de finale gewild. Maar ik voelde ook meteen een soort van rust: jeetje, ik ben trots op mezelf.”
Dat benoemde je ook tegenover Rik van de Westelaken.
“In dit schaakspel zijn er zo veel zetten die ik voor mijn gevoel goed heb gezet, of waarbij ik soms ook puur geluk heb gehad. Je bent constant je eigen intuïtie tegen een lat aan het leggen. Je eigen inschattingsvermogen, je cognitieve vermogens, je vertrouwen, je vermogen om een strategisch plannetje te maken. En tegelijkertijd probeer je een betekenisvolle band op te bouwen met allemaal mensen van wie je weet dat ze allemaal tegen elkaar aan het jokken zijn.”
“Ik ben ook echt mezelf geweest in het spel. En tuurlijk had ik snode plannetjes en heb ik soms gemold in opdrachten. Maar ik heb geen masker op gehad. Ik heb me niet anders voorgedaan. Dat vond ik heel leuk om te merken.”
Dat je zelfs onder zulke best wel extreme omstandigheden toch op die manier in het spel kan staan.
“En ook wel met veel relativeringsvermogen. Tuurlijk, ik denk ook als ik mezelf terugzie: wat ben jij fanatiek. Maar ik wist ook heel goed dat het een spelletje is. En dat als iemand saboteert, zoals Roos (Moggré, red.) deed bij die leugendetector, het vooral heel knap is en we het daarna ook weer los kunnen laten. Terwijl ik me ook kan voorstellen dat als je zo diep in het spel zit, je dan later als je met elkaar aan het lunchen bent, je dat misschien nog zo voelt.”
Heb je momenten gehad dat je dacht: ‘Oh Sophie, ik wist niet dat je het in je had’?
“(Lacht) Dat moment dat Sam (Hagens, red.) en ik vechten om die joker, natuurlijk. Kijk, nu snap je met welke motivatie we het allebei deden, maar toen was het best intens. Dat je zo fysiek in het spel zit. Daarna moesten wij daar samen zo om lachen. Dat we elkaar vroegen ‘Heb ik je pijn gedaan?’. En dat was zo. Het was ook wel handig, want hij kon meteen van mijn verdachtenlijstje: die man wilde zo graag een Joker, die kon de Mol niet zijn.”
“Ik heb mezelf echt heel veel zien rennen in de hitte. Terwijl ik me vaak bij een opdracht voornam eerst even te observeren. Gewoon even kijken wat er gebeurt. Maar ja, dan wil ik ook een opdracht goed doen en ook wel geld verdienen.”
“Het deed me een beetje denken aan dat ik me ooit op de middelbare school in de eerste klas had voorgenomen dat ik verlegen zou doen. Want de meiden die dat deden waren best wel populair. Dat wilde ik dus ook, maar dat hield ik dan één lesuur vol. Het zit gewoon niet in het aard van het beestje blijkbaar.”
Volg dit onderwerp
Ontvang meldingen bij nieuwe verhalen over Wie is de Mol?
Sam was echt overtuigd van jou als Mol en ik heb online theorieën voorbij zien komen over een blouse waar alle letters van Mol op stonden. Begrijp je dat mensen je verdachten?
“Dat begrijp ik heel goed. Naast die kleding vonden mensen ook mijn nagels heel verdacht, terwijl ik die kleur in de zomer heel vaak op heb. Ik sta ook vaak een beetje met mijn vingers iets te doen, blijkbaar maak ik dan een ‘M’ met mijn hand.”
“Ik weet dat mensen het verdacht vonden dat ik bij die yoga-positie omviel. Sommige dingen zijn gewoon strategie geweest. Ik deelde vaak een kamer met Nora (Akachar, red.) en wij hadden afgesproken dat wij elkaar een beetje verdacht zouden maken bij de rest. Dus met die yoga-positie, toen ik begon te wankelen, dacht ik ook: daar ga ik. En dan kon Nora weer zeggen: ‘Maar dat is raar, zij doet toch heel veel yoga?’.”
Deze week zagen we een echt spannende opdracht: het horrorhotel. Was het ook echt zo eng?
“Ik vond het doodeng. Wij werden in een busje gezet, ‘s avonds en je weet niet hoelang je moet rijden. Vijf minuten? Drie uur? We kregen alleen te horen dat we een lange broek aan moesten, terwijl het overal steeds stikheet was. Op die berg was het mistig en ineens echt koud. Dat doet wat met je.”
“We waren allemaal gespannen en dit was denk ik de eerste keer in alle opdrachten dat ik niet meer kon relativeren. Ik vond die kamermeisjes, de setting, zo creepy. Ik sprong steeds in bed, dat was zodat ze mij niet zagen, maar ik hen ook niet. Ik hoorde Maaike (Martens, red.) gillen, ik hoorde Roos gillen. En daarna hoorde ik een keiharde gil, echt alsof we in een spookhuis zaten. Dat bleek ik zelf te zijn.”
