Hakim Traïdia reageert op overlijden GTST-Sami: ‘Ze hebben hem gedood zonder mij iets te laten weten’

De zoveelste offscreen dood in GTST zorgt voor gefronste wenkbrauwen bij kijkers. Dit keer is het Sami El Amrani, de vader van Marwan en Ilyas, die het loodje legt zonder dat zijn overlijden op beeld te zien is. Maar wat de situatie nog opvallender maakt: acteur Hakim Traïdia lijkt zelf niet eens op de hoogte te zijn gebracht van het besluit dat zijn personage is overleden.

Dat laat hij doorschemeren op Instagram, waar hij in het Frans een poëtische tekst deelt over zijn alter ego. Hij beschrijft hoe Sami, een eenvoudige man, vader en winkelier, naar het buitenland vertrok maar nooit meer terugkwam. ‘Ze hebben hem gedood. Zonder mij te waarschuwen. Zonder het me te zeggen’, schrijft hij, wat erop wijst dat de GTST-schrijvers hem mogelijk niet hebben ingelicht over de dood van zijn personage. Ontzettend amateuristisch en respectloos.

In oktober 2020 was Traïdia voor het eerst in GTST te zien. In zijn tekst reflecteert hij op de impact van zijn rol en vraagt hij zich af of een acteur sterft met zijn personage. Zijn conclusie: zolang hij blijft spelen, zullen nieuwe personages tot leven komen. ‘Veel personages sterven, maar de acteur blijft’, besluit hij.

Lees hieronder de Nederlandse versie.

Sami El Amrani: de man die niet meer terugkomt in GTST

Soms wordt de dood van iemand aangekondigd
zoals je een deur sluit.
Een stem aan de telefoon,
een naam die zacht wordt uitgesproken,
bijna alsof het een excuus is.

Sami
El Amrani.
Een gewone man,
eigenaar van een kruidenierswinkel.
Vader.
Aanwezig voor anderen, en toen opeens weg.
Op een dag ging hij op vakantie.
Men hoopte dat hij terug zou komen.
Maar dat zal niet meer gebeuren.

Hij is dood, zeggen ze.
Ze hebben hem gedood.
Zonder mij iets te laten weten.
Zonder me te waarschuwen.
Maar wie bepaalt wanneer iemand sterft?
Is het het moment waarop het lichaam stopt?
Of het moment waarop niemand meer wacht?

Sommigen zullen verdrietig zijn.
Anderen gaan door met hun dag.
Want het verdwijnen van iemand
betekent alleen iets voor degenen
die zich hem herinneren.

Maar deze man…
bestond niet echt.
Hij was een verzonnen persoon,
tot leven gebracht door een ander,
een acteur.
En die acteur ben ik.

Dus…
Ben ik samen met hem gestorven?
Of heb ik gewoon een rol afgesloten,
een geleend leven teruggegeven?

Ik heb door hem geleefd.
Hij sprak met mijn stem.
Maar hij was niet ik.
En toch… ook een beetje wel.
Want elke rol laat een afdruk achter,
elk personage laat iets achter in je ziel.

Sami El Amrani is dood.
Maar Hakim leeft nog.
En zolang een acteur ademt,
zal hij nieuwe personages tot leven brengen,
nieuwe Sami El Amrani’s,
mensen van alle leeftijden en achtergronden,
die voor even in het licht mogen staan.

Want veel personages sterven,
maar de acteur blijft.
Aanwezig.
Klaar om keer op keer
de wereld van anderen te laten zien.

En wanneer de acteur uiteindelijk zelf verdwijnt,
zijn het deze personages,
deze kleine stukjes menselijkheid op het scherm of in de harten van mensen,
die hem laten voortleven,
voor altijd.