Thérèse Boer haalt onverwacht alle portretten van Jonnie van de muur in De Librije: ‘Ik trek het niet meer’
Het overlijden van Jonnie Boer blijft een diepe wond nalaten in het hart van zijn vrouw en zakenpartner Thérèse Boer. Hoewel De Librije inmiddels weer volop draait en gasten dagelijks genieten van de gastronomische hoogstandjes waarvoor het driesterrenrestaurant bekendstaat, blijft de sfeer voor Thérèse doordrenkt van pijn en gemis.
Dagelijkse confrontatie met het gemis
Sinds het overlijden van Jonnie voelt Thérèse zich dagelijks geconfronteerd met zijn afwezigheid. Vooral de portretten van haar geliefde, die jarenlang prominent aan de muur van het restaurant hingen, werden een emotionele last. “Elke keer als ik ze zag, brak er iets in mij,” vertelt Thérèse in een openhartig gesprek met een medewerker van het restaurant. “Zijn blik, zijn lach… het was alsof hij er nog steeds was, maar dan zonder dat hij echt naast me stond.”
Emotionele tol op het werk
De constante herinnering eiste ook zijn tol op haar functioneren. “Op sommige dagen kon ik me nauwelijks concentreren. Dan stond ik daar met een glas wijn in mijn hand, klaar om een gast te bedienen, en dan moest ik ineens vechten tegen mijn tranen,” vertelt ze met zichtbare emotie. “Dat is niet alleen moeilijk voor mij, maar ook voor het team. Ik wil sterk zijn, maar soms is het gewoon té veel.”
Tussen respect en rouw
In stilte worstelde Thérèse met de vraag: moet ik de foto’s weghalen om verder te kunnen, of moet ik ze laten hangen uit respect? Het antwoord kwam niet vanzelf. “Ik heb avondenlang gewikt en gewogen,” geeft ze toe. “Maar uiteindelijk heb ik besloten om de portretten van de muur te halen en ze een andere plek te geven. Niet uit gebrek aan liefde, integendeel – uit liefde en zelfbescherming.”
Jonnie blijft het hart van De Librije
Toch wil Thérèse één ding duidelijk maken: de geest van Jonnie blijft onlosmakelijk verbonden aan De Librije. “Jonnie is De Librije. Alles wat hier gebeurt, draagt zijn stempel. Zijn toewijding, zijn passie, zijn perfectie – het zit in de muren, in de keuken, in elk detail. Dat zal nooit verdwijnen.”
De foto’s zijn met zorg en respect opgeborgen op een plek die voor Thérèse voelt als een veilige haven van herinneringen. “Ik wil dat hij in mijn hart leeft, niet alleen op een muur. En dat doe ik op mijn manier.”
Publiek toont begrip
Op sociale media reageren fans en vaste gasten met begrip en steun. “Volkomen begrijpelijk,” schrijft een trouwe gast. “Jonnie was een icoon, maar Thérèse moet zichzelf ook kunnen helen.” Velen prijzen haar moed om openlijk haar verdriet te delen en haar rouwproces serieus te nemen.
De toekomst met herinnering aan het verleden
Hoewel de pijn nog vers is, kijkt Thérèse voorzichtig vooruit. “Ik blijf doen wat Jonnie en ik samen hebben opgebouwd, maar ik geef mezelf ook ruimte. Verdriet hoort bij het leven, maar het mag je leven niet volledig overnemen.”
In De Librije hangt misschien geen foto van Jonnie meer aan de muur, maar in elke gerecht, elke service en elke glimlach van Thérèse leeft zijn nalatenschap onverminderd voort.
