Twee jaar na de dood van zijn zoon: Jim Bakkum bekent voor het eerst een schokkende waarheid over het overlijden van zijn kind
Twee jaar na het tragische overlijden van zijn zoontje Jayme, heeft Jim Bakkum voor het eerst openlijk een pijnlijke en schokkende waarheid gedeeld die hem sinds die zwarte dag blijft achtervolgen. In een emotionele boodschap op sociale media onthulde de zanger en acteur hoe diep de littekens zitten en hoe hij zichzelf blijft verwijten maken – over fouten, twijfels en het gevoel van onmacht dat hij maar moeilijk van zich af kan zetten.
Jayme werd kort na zijn geboorte gediagnosticeerd met SMA type 1, een uiterst zeldzame en ernstige vorm van spinale musculaire atrofie. Deze ziekte tast snel de spierkracht aan en veroorzaakt een progressief verlies van vitale functies. Al snel werd duidelijk dat zonder behandeling de vooruitzichten somber waren. De benodigde medicatie bood hoop – een kans op stabilisatie – maar was extreem duur. Zonder massale steun was het voor het gezin onmogelijk geweest om het benodigde bedrag bij elkaar te krijgen.
In het voorjaar van 2020 begon daarom een grootschalige inzamelactie, waarbij heel Nederland in beweging kwam voor Jayme. Jim Bakkum was vanaf het begin een van de drijvende krachten achter deze campagne. Met zijn bekendheid en oprechte betrokkenheid wist hij aandacht te vestigen op Jayme’s verhaal en de oneerlijke strijd die hij moest voeren. “In het voorjaar van 2020 heb jij, met je prachtige blauwe ogen, heel Nederland verbonden,” schreef Jim onlangs in een emotionele terugblik. “We werden één land, verenigd voor jou. Dankzij jouw verhaal is er écht iets veranderd.”
Hoewel Jayme uiteindelijk toegang kreeg tot de dure medicatie en behandelingen, bleek het gevecht tegen SMA onverbiddelijk. Ondanks alle inspanningen werd zijn toestand langzaam maar zeker slechter, tot het noodlot onvermijdelijk toesloeg. Jayme overleed – en liet een gapend gat achter in het leven van zijn ouders, van Jim, en van talloze mensen die geraakt waren door zijn glimlach en kracht.
Wat Jim nu echter voor het eerst durft te benoemen, is de knagende schuld die hij sindsdien voelt. “Ik blijf mezelf de vraag stellen of ik iets over het hoofd heb gezien, of ik sneller had moeten handelen. Had ik meer kunnen doen?” schrijft hij. “Die stem in mijn hoofd gaat maar niet weg. Ik weet rationeel dat we alles hebben geprobeerd… maar als vader voel ik me tekortgeschoten.”
De post eindigt met een ontroerend eerbetoon aan zijn zoon: “Je hebt een onuitwisbare indruk achtergelaten, Jayme. Je was nog zo klein, maar je hebt levens veranderd. Nu mag je rusten. Maar weet dat ik je voor altijd bij me draag – met trots, maar ook met pijn.”
De woorden van Jim Bakkum laten zien hoe diep rouw en zelfverwijt verweven kunnen zijn, zelfs als men alles heeft gedaan wat mogelijk was. De dood van Jayme blijft niet alleen een tragedie voor een familie, maar een hartverscheurende herinnering aan hoe kwetsbaar het leven is – en hoe zwaar het is om los te laten, zelfs wanneer je weet dat je hebt gevochten met alles wat je in je had.
